Sposób w jaki krajobraz, parki i ogrody były projektowane na przestrzeni lat, odpowiada temu w jakich relacjach byli ludzie z naturą w danym czasie. W niektórych stylach ogrodowych widzimy walkę między człowiekiem a naturą, zaś w innych panuje harmonia. Każdy styl ogrodowy charakteryzuje się własnym stylem nasadzeń: kolorowe kwiaty, naturalny pokrój lub czystość i geometria.
Faliste krajobrazy, wijące się ścieżki, duże elementy wodne, rozproszone grupy drzew i okazałe aleje charakteryzują angielski styl krajobrazowy. Bezkres krajobrazu podkreślony jest przez duże trawniki, gdzie drzewa i krzewy umieszczone są strategicznie i mocno wyeksponowane. Nasadzenia nie są dobierane pod względem kwitnienia i owoców, ale poprzez pokrój i kolor liści.
W stylu barokowym obserwujemy czyste, geometryczne, regularne kompozycje, zaznaczone symetrią dwuboczną. Poprzez punkty widokowe i zniekształconą perspektywę nadawana jest głębia. Wszystko sprowadza się do symetrii, także nasadzenia. Rzędy drzew są formowane i uzupełniane geometrycznymi topiarami i bindażami (franc. berceaus). Rabaty są podkreślone obwódkami z bukszpanu, a wysokość bylin nie przekracza 60cm. Kolory są bardzo spokojne, głównie zieleń, szarość i biel.
Styl renesansowy charakteryzuje się prostymi liniami i geometrycznymi kształtami, które dają wrażenie spokoju i prostoty. Za pomocą żywopłotów przestrzeń podzielona jest na osobne wnętrza z trawnikami i rabatami. Znajdują się one jedno za drugim, wraz z łukami z roślin tworzącymi okna lub jedno obok drugiego, także w różnych rozmiarach. Centralną część założenia stanowi rzeźbiona fontanna. Wybierane są rodzime gatunki drzew i krzewów, głównie zimozielone, a także piękne rośliny kwitnące.
W czasach rewolucji przemysłowej wiele egzotycznych gatunków roślin zostało sprowadzonych z wypraw do Azji i Afryki. Zostały wprowadzone szklarnie, a ludzie eksperymentowali z umieszczaniem roślin w ogrodach i terenach zieleni. Rośliny cieniolubne stały się bardzo popularne, równolegle z rabatami pełnymi kwitnących bylin. Projekty w stylu wiktoriańskim były dość zabawne i przesadne. Nasadzenia były kolorowe, bogate w kwitnące rośliny oraz te o kolorowych liściach. Rośliny iglaste były używane dla stworzenia spokojnego tła, dla tych pełnych koloru kompozycji.
Styl wiejski jest stylem romantycznym z dużą ilością kolorów i kwiatów. Wywodzi się z czasów ubóstwa, kiedy cała żywność była produkowana we własnych ogrodach. Nikt nie chciał tego pokazać, więc morze kolorowych kwiatów było sadzone między uprawami owoców i warzyw. Hodowcy skorzystali z tego trendu i powstało wiele niezwykłych odmian roślin. Styl wiejski charakteryzuje się wydzielaniem przestrzeni o różnych funkcjach przy pomocy wąskich ścieżek.
Projekt w stylu śródziemnomorskim charakteryzuje się podziałem terenu na cztery części przy pomocy ścieżek. Na skrzyżowaniu ścieżek umieszczone jest ciekawe drzewo, fontanna lub sadzawka. Przestrzeń jest otoczona murem, a do nasadzeń stosuje się drzewa owocowe, rośliny o jadalnych kwiatach oraz zioła, które można użyć w kuchni oraz do produkcji leków. Poza murami sadzone są drzewa w rabatach z bylin i krzewów.
Chiński styl charakteryzuje się płynną formą i naturalnymi materiałami. Jin i jang są w równowadze, która oznacza, że pierwiastki męskie takie jak kamienie i żeńskie takie jak woda są równie obecne w ogrodzie. Kwitnące drzewa i krzewy wnoszą głębię do ogrodu i kamuflują mniej ozdobne części. Drzewa i rośliny o drobnych liściach i subtelnej formie są najważniejszymi elementami. Kolory są subtelne, głównie zielony i szary z jaśniejszymi odcieniami na pojedynczych kwiatach.
Podstawą stylu japońskiego jest szacunek do natury. Naturalne elementy otoczenia są wprowadzane bezpośrednio do projektu, kreując stylizowany krajobraz. Doświadczanie pór roku jest bardzo ważne, jako harmonia pomiędzy różnymi elementami, z których każdy ma symboliczne znaczenie. Perspektywa jest tworzona przy pomocy drzew, które są przycinane z ogromną precyzją, dla uzyskania oczekiwanego efektu. Drzewa, krzewy i rośliny o drobnych liściach są pięknie formowane i stanowią bazę założenia.
Styl mauretański charakteryzuje się geometrycznymi kształtami. Istnieje wyraźny podział na cztery części, wyznaczony przez ścieżki i długie baseny, które tworzą pośrodku duży element wodny. Drzewa o rzadszych koronach są umieszczane w rogach, a drzewa kolumnowe wnoszą perspektywę do założenia Wśród pozostałych nasadzeń panuje harmonia zapachu, a rabaty z kwitnących bylin i roślin jednorocznych otoczone są żywopłotami.
