Ulmus ‘Plantijn’ (wiąz odm. ‘Plantijn’) to wiąz o szerokim, owalnym pokroju, który z czasem przybiera kształt odwrotnie jajowaty z gęstymi gałęziami, o szerokości od sześciu do ośmiu metrów i wysokości od 15 do 18 metrów. Odmiana ta rośnie wolniej niż ‘Lobel’ i ‘Dodoens’, a w dojrzałym wieku nadal rozwija wyprostowany pień główny, z którego wyrastają gęste gałęzie boczne: przycinanie w młodym wieku jest zatem kluczowe. U starszych drzew szare gałązki zwisają dekoracyjnie, dodatkowo podkreślając odwrotnie jajowaty kształt. ‘Plantijn’ należy do piątki z Wageningen. Odmiana ta została wprowadzona do uprawy w 1973 r. jako trzecia generacja wiązów przez holenderską stację badawczą leśnictwa ‘De Dorschkamp’ w Wageningen w Holandii. Drzewo to jest krzyżówką Ulmus glabra ‘Exoniensis’, Ulmus wallichiana i Ulmus minor, a jego nazwa pochodzi od średniowiecznego francuskiego drukarza i wydawcy książek Christoffela Plantijna.
Liście Ulmus ‘Plantijn’ są szarozielone, gładkie i zwijają się przy suchej pogodzie, zmieniając kolor na żółty jesienią. Na przełomie marca i kwietnia pojawiają się jasnozielone kwiaty w gęstych gronach na krótkich łodygach. Następnie tworzą się płaskie, skrzydlate, okrągłe, brązowe orzechy. Wiąz odm. ‘Plantijn’ ma gładką, srebrnoszarą korę, na której z czasem pojawiają się głębokie, pionowe, czarnoszare bruzdy.
Ulmus ‘Plantijn’ jest najmniej odporny na wiatr z piątki z Wageningen – choć nadal dobrze znosi pewną ekspozycję na jego działanie. Utwardzane powierzchnie, podtopienia i podmokłe gleby nie stanowią problemu, a drzewo to dobrze rośnie na wilgotnych, przewiewnych podłożach. Ulmus ‘Plantijn’ osiąga największą szerokość spośród piątki z Wageningen. Charakteryzuje się dobrą odpornością na holenderską chorobę wiązów i idealnie nadaje się do nasadzeń m.in. w alejach, przy szerokich ulicach, na poboczach dróg, w parkach oraz na terenach przemysłowych i krajobrazowych.
