Magnolia x soulangeana (magnolia pośrednia, drzewo bobrowe) została wprowadzona na rynek w 1826 roku jako krzyżówka Magnolia denudata i Magnolia liliiflora przez szkółkę Soulange-Bodin w pobliżu Paryża. Drzewo bobrowe w korzystnych warunkach osiąga wysokość do sześciu metrów (a niekiedy nawet więcej) i ma zwarty kształt przypominający wazon, a później ulegającą spłaszczeniu okrągłą koronę, której szerokość może dorównywać wysokości.
Duże, srebrnoszare, pokryte miękkim włosem pąki kwiatów drzewa bobrowego stanowią niezapomniany widok i przez całą zimę zapowiadają wspaniałe kwitnienie. Magnolia x soulangeana to magnolia, którą każdy rozpoznaje jako drzewo tulipanowe z powodu jej dzwonkowatych, unoszących się, białawych, różowo zabarwionych kwiatów w kształcie tulipanów, które zaczynają wspaniale kwitnąć i pachnąć na przełomie kwietnia i maja. Późne nocne przymrozki mogą uszkodzić kwiaty, ale nie uszkadzają drzewa. Grube, błyszczące, odwrotnie jajowate liście mają jasnozielony kolor, gdy się pojawiają, zaś jesienią przebarwiają się na żółtobrązowo. Drzewo rzadko zawiązuje owoce.
Magnolia x soulangeana doskonale nadaje się do sadzenia w parkach i ogrodach. Drzewo bobrowe może być również stosowane na placach, w ogrodach na dachach, obszarach przemysłowych i w pojemnikach, o ile przygotuje mu się odpowiednio miejsce posadzenia. Oprócz tego gatunek nadaje się do posadzenia w leśnych ogrodach. Według chińskiego ziołolecznictwa herbata z płatków i kory ma nie tylko wyśmienity smak, lecz także walory lecznicze. Płatki kwiatów można również spożywać na surowo. Magnolia x soulangeana dobrze radzi sobie z wiatrem i zanieczyszczeniami powietrza, ale nie wytrzymuje przesuszenia. Drzewo należy sadzić w miejscu żyznym, glebie zatrzymującej wilgoć, najlepiej w pełnym słońcu, gdyż zapewnia to najlepszy rozwój, choć gatunek ten reaguje dobrze również na cień.
