Quercus dentata ‘Carl Ferris Miller’ (dąb zębaty odmiana ‘Carl Ferris Miller’) został wyselekcjonowany w 1976 r. z koreańskich nasion przez Roberta i Jelenę de Belder z Arboretum Kalmthout w Essen, w Belgii. Odmiana zawdzięcza swoją nazwę pochodzącemu z Ameryki Carlowi Ferrisowi Millerowi: założycielowi arboretum Chollipo w Taean, w Korei Południowej. Stamtąd właśnie pochodzą nasiona tego drzewa. Powolny, ale bardzo zdrowy okaz osiąga wysokość do piętnastu metrów i szerokość od dziesięciu do piętnastu metrów. W młodym wieku odmiana ta tworzy nieregularną, mocno rozgałęzioną i półotwartą smukłą koronę, która później staje się owalna bądź okrągła. Odmianę Quercus dentata ‘Carl Ferris Miller’ wyselekcjonowano ze względu na jej zdrowy wzrost i charakterystyczne liście. Wyglądają one jak liście dębu szypułkowego o okrągłych klapach, ale są bardzo duże, nawet większe niż liście głównego gatunku. I to mówi wszystko, ponieważ Quercus dentata ma największe liście spośród wszystkich gatunków dębu!
Pod koniec kwietnia bądź na początku maja, dąb zębaty ‘Carl Ferris Miller’ kwitnie w efektowny sposób, pokrywając się wiszącymi, żółto-złotymi baziami. Drzewo wypuszcza grube, skórzaste, ząbkowane liście w kolorze matowej zieleni, które przebarwiają się jesienią na kolor od brązowo-żółtego po brązowy i przez całą zimę pozostają na drzewie. Jesienią pojawiają się charakterystyczne kiście żołędzi uwielbiane przez ptaki i małe ssaki. Żołędzie są brązowe, i jadalne także dla ludzi. Dąb zębaty ‘Carl Ferris Miller’ ma bardzo charakterystyczny, głęboko żłobiony i ciężki pień. Charakterystyczne są również krótkie, grube i owłosione puchem gałązki.
Quercus dentata 'Carl Ferris Miller' w niewielkim stopniu cierpi na choroby i szkodniki, jest też niewrażliwy na wiatr i sól drogową. Dzięki temu odmiana ta wyjątkowo nadaje się do sadzenia na terenach otwartych lub w środowisku miejskim. Ale także jako drzewo wysokopienne w parkach, dużych ogrodach i na cmentarzach sprawia imponujące wrażenie. Odmiana Quercus dentata ‘Carl Ferris Miller’ najlepiej rośnie na nasłonecznionych stanowiskach na (względnie ) żyznym podłożu, obojętnym bądź kwaśnym i dobrze wydrenowanym.