Quercus dentata (dąb zębaty) występuje w przyrodzie w Japonii, Korei, na Tajwanie, w Chinach i Wschodniej Rosji, został on sprowadzony do Europy w 1830 roku. W regionie pochodzenia tego drzewa jego żołędzie były mielone na mąkę, przetwarzane w naczyniach i wykorzystywane jako surowiec do produkcji galarety. W Japonii istnieje nawet danie kashiwa mochi zawijane w liście tego gatunku. Dąb zębaty to wolno rosnące drzewo, osiągające piętnaście metrów wysokości i piętnaście metrów szerokości. W przyrodzie można jednak spotkać również okazy o wysokości od dwudziestu do dwudziestu pięciu metrów. Quercus dentata ma bardzo nieregularną, półotwartą koronę z silnymi rozgałęzieniami. Młode drzewa mają wąską koronę, która w późniejszym wieku staje się owalna bądź zaokrąglona.
Pod koniec kwietnia bądź na początku maja dąb zębaty kwitnie w efektowny sposób, pokrywając się wiszącymi, żółto-złotymi baziami. Gatunek ten ma bardzo charakterystyczne liście. Wyglądają one jak liście dębu szypułkowego o okrągłych klapach, ale osiągają one wielkość pięćdziesiąt na trzydzieści centymetrów, więc są to największe liście spośród wszystkich dębów. Grube, skórzaste, ząbkowane liście początkowo są w kolorze matowej zieleni, jesienią przebarwiają się na kolor od brązowo-żółtego po brązowy i przez całą zimę pozostają na drzewie. Jesienią pojawiają się charakterystyczne owoce: zielone żołędzie, wiszące w kiściach, które, gdy dojrzeją, zmieniają kolor na brązowy. Stanowią one pokarm dla ptaków i małych ssaków, ale są też jadalne dla ludzi. Quercus dentata ma charakterystyczny, głęboko rowkowany i ciężki pień, specyficzne dla tego gatunku są także krótkie, grube i puszyste, owłosione gałązki, które są nagie w późniejszym wieku.
Ze względu na wyjątkowo duże liście dąb zębaty jest bardzo interesujący do wykorzystania jako charakterystyczne drzewo wielopienne w dużych ogrodach lub parkach. Drzewo dobrze rośnie na różnych rodzajach gleby i lubi przebywać na stanowiskach lekkich, najlepiej na (umiarkowanie) bogatej w składniki odżywcze, glebie obojętnej bądź kwaśnej i przepuszczalnej. Dąb Quercus dentata jest odporny na wiatr i sól drogową, a ze względu na jego naturalne środowisko w przybrzeżnych lasach północnej Japonii można przyjąć u niego pewną odporność na bryzę.
